GroenLinks Amsterdam presenteerde donderdag 14 september 2017 het GroenLinks A’dam concept verkiezingsprogramma 2018_2022‘ (PDF) voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart 2018. Zie hier het bijgaand persbericht: ‘GroenLinks presenteert ambitieus verkiezingsprogramma’.
Het is een lijvig boekwerk waarin grote woorden niet worden geschuwd. GroenLinks Amsterdam scoort publicitair met de voornemens om de binnenstad autovrij te maken en een nieuw ‘schuldenbeleid’ met het opkopen van schulden (betreft Schuldhulpverlening). Groen en Links. Het concept-verkiezingsprogramma zo doornemend lijken deze twee onderwerpen te zijn toegevoegd om publicitair te scoren. Groen en Links. Beide zijn dan ook geen reële voornemens, slechts strategisch ingegeven. Niet tactisch. Hier valt de hand van voorman Rutger Groot Wassink met zijn revolutionair imago te herkennen. Het levert de VVD als tegenpool, de favoriete tegenstander. Zowel GroenLinks als de VVD kunnen zich dan profileren, wat zonder tegenstander lastig gaat. Strategisch.
De radicale vergroening wordt te makkelijk gebracht. De voornemens zijn bijna geen van alle waar te maken op de manier zoals gebracht. Of, diplomatiek gesteld: ’te ambitieus’. De lezer kan dit beter zien als richtinggevend: aardgasvrij, energie- en klimaatneutraal, zonder steenkolen & benzine, circulair en in samenwerking met mensen/ bedrijven in de wijken (die in het straatje passen). Niemand zal eraan twijfelen dat hier flink op wordt ingezet. Maar veel maatregelen zijn ronduit duur en kosten erg veel geld, wat het waarmaken van deze beloften bemoeilijkt. In praktijk zal in elk geval het tijdsbestek er anders uitzien, voor zover de maatregelen al aan bod komen in de coalitie.
Het links profiel, het tegengaan van ongelijkheid, wordt overal benadrukt. Een stevig links profiel. Dit komt goed tot uiting bij het sociaal-economisch gedeelte, waar voorman Groot Wassink zich als potentieel wethouder heeft opgeworpen. Dit gaat goeddeels over de lage inkomens en de bijstand. Hierbij neemt het tegengaan van schuldproblematiek een voorname plek in. Ook het hoofdstuk over de Zorg laat zich makkelijk herkennen als stevig links en het tegengaan van ongelijkheid. Mede-opsteller van dit partijprogramma en nummer twee in de fractie Femke Roosma is hierover woordvoerder in de gemeenteraad. De politiek volgers zullen haar inbreng herkennen.
Anders dan het gedeelte over de vergroening valt hier op dat de voornemens veelal praktisch zijn, niet veel financiële middelen vergen. Mocht het tot een coalitie komen met GroenLinks, dan zullen veel van de voornemens in dezen tot stand worden gebracht, als GroenLinks de wethouder levert. De voorgenomen maatregelen die wel een beroep doen op de financiële middelen, zijn goed haalbaar. Wel links-radicaal maar betaalbaar. De enkele voornemens met groot beroep op de financiële middelen lijken meteen minder haalbaar. Er is dan ook geen financiële onderbouwing.
Dit geldt ook voor de voornemens aangaande het tegengaan van segregatie en ‘een einde maken aan discriminatie en racisme’. Hier gaan grote woorden niet gepaard met veel financiële middelen, zijn als zodanig sneller en bovenal makkelijker in te voeren. Het is bijna gratis profileren, ook in beleid. Daar zal stevig op worden ingezet, zoals op de arbeidsmarkt (‘vervolgen van racistische bedrijven en werkgevers’), scholen verplicht mengen en Zwarte Piet weren. En nog veel meer.
Het hele scala aan beleid komt langs: de woningmarkt, vluchtelingen, Onderwijs, kwetsbare groeperingen, de ongedeelde stad in balans, de natuur, lokale democratie, Kunst & Cultuur. Elk met een heel palet aan, stevig linkse, voornemens, waarbij telkens weer opvalt dat het beroep op de financiële middelen in veel gevallen beperkt is. Praktisch dus, wat maakt dat de kans groot is dat dit valt terug te zien in een coalitie met GroenLinks.
Dit is anders met de inrichting van de stad wat verkeer betreft. GroenLinks zet zwaar in op de voetganger en fietser. Lees: tegen de auto. Hier worden grote, dure en ingrijpende maatregelen verkondigd. Wel radicaal, maar veelal niet reëel. In praktijk is dit ook elitair, en dan specifiek voor eigen bewoners, wat maakt dat ook in een links college het gros van deze voornemens geen doorgang zal vinden.