De laatste keer dat een tumor is behandeld bij mij was maart 2020 wat maakt dat ik maart 2025 vrij zou worden verklaard. Dit nadat ik maart 2017 de eerste keer ben behandeld, operatief. Statistisch gezien ontspring ik de dans op miraculeuze wijze, m’n status was in 2017 dat 98% sterft binnen vijf jaar maar dat is wel incluis onderliggend lijden, zoals dat heet. Niet dat ik mij top voel maar da’s inherent. Zoals ik dat noem, binnen de context gaat het geweldig. Terwijl ik er mij op voorbereidde, mij bedacht hoe de geweldige arts cs te bedanken voor de goede zorg al die jaren, kwam er plots een oproep om bloed te prikken wat mij verbaasde want dat gaat meestal op een andere wijze. Nadat die uitslagen bekend waren, kreeg ik oproepen voor een test en een CT-scan waarbij de lever ook moest worden gescand. Tevens was een gesprek met de arts al gepland.
Heb ik weer, te vroeg gejuicht.
De immer vriendelijke, beleefde en kundige mensen die de scan doen, traden mij al tegemoet op een manier die ik eerder meemaakte. Deze jongmensen zien in mij sowieso een oude man maar zij waren nog vriendelijker, meer begripvol en stelden terloops een vraagje. Het is niet aan hen om mij te vertellen wat zij zien op die scan maar dat zij iets zien, is mij al duidelijk dan.
Inderdaad, er is weer een vlekje zichtbaar. Eentje die de arts niet vrolijk stemt maar het goede nieuws is dat, als het een tumor blijkt te zijn, er waarschijnlijk toch nog kan worden bestraald. Dit terwijl de kans op opnieuw kunnen ingrijpen na de laatste keer met gering werd ingeschat, dat houdt een keer op, maar het zit op een nieuwe plek, links bij de onderste rib richting de rug, wat maakt dat bestraling waarschijnlijk nog wel mogelijk is. Als voor het geluk geboren, dus, wederom. Ik ben zelfs sterk afgevallen. Afgelopen jaren ben ik geëxplodeerd, ouwe man met buik geworden, maar ik ben plots van 106 kg naar nu 94 kg gegaan. Ik heb niet het idee dat m’n buik er minder om is geworden, geen idee hoe dat kan.
Er volgen een PET/CT-scan en bronchoscopie met binnen twee weken wederom een afspraak met de arts om de uitslagen en vervolg te bezien. Dat maart 2025 is theoretisch nog mogelijk alhoewel dat inhoudt dat het vlekje iets anders is wat de pret niet zal drukken, gekscherend gesteld.
Was een goed en leuk gesprek met de arts vandaag. Meestal ga ik niet op de techniek in, ik heb er simpelweg geen verstand van en laat dat waar het hoort. Ook ben ik een makkelijke patiënt, waarschijnlijk: ik hoor het aan, maak een beleefd grapje en dat was ‘m weer. Ik heb mij geen moment druk gemaakt en onderga alles zonder enige emotie. Eigenlijk heb ik altijd geanimeerde gesprekken met mijn arts. Vandaag ging ik wel in op de materie omdat hij de laatste keer zei dat ik astma heb en geen COPD. Dat moet ik van jongs af aan al hebben. Maar vanaf 2017 is uitgegaan van COPD. Daar is mijn arts het nu niet mee eens, zei hij de laatste keer, “Het is astma”. Dit wilde ik toch nog even uitdiepen. Ook bedacht ik mij dat ik nooit heb gemeld dat ik in de jaren negentig in een zagerij heb gewerkt waar de stofdeeltjes nogal vrijelijk rond dwarrelden. De hele lucht was ervan vergeven en dat zal ook hebben bijgedragen aan mijn huidige status.
Maar bovenal is vanaf het begin nooit vastgesteld welk type kanker ik heb. Het laat zich raden, kan simpelweg niet anders dan longkanker zijn, maar de primaire tumor is nooit bewezen terwijl dat bij 95% wel gebeurt. Dit betekent dat hetgeen wordt aangetroffen en behandeld, uitzaaiingen kunnen zijn van de primaire tumor. Uitzaaiingen kunnen tot fatale uitkomst leiden, meer dan de primaire tumor. Hier moest ik vandaag aan denken tijdens het gesprek met de arts en hij ging daar inderdaad uitgebreid op in. Da’s nog steeds medisch onderwerp, ‘What’s going on?’ is de vraag die mijn arts bezighoudt. Een vraag waar het antwoord nog niet op te geven valt. Is hetgeen zich nu aandoet toch een gevolg ergens anders van? Het is onduidelijk.
Maar ik ben in geweldige handen en word fantastisch geholpen, immer vriendelijk, beleefd, kundig en professioneel. Wordt, toch nog, vervolgd. Maart 2025 is voorlopig op de lange baan, het vrij verklaard worden.
Update 12 november 2024: er was plots verwarring, weken terug. Als patiënt spreek je slechts één arts maar het dossier wordt behandeld door een team van artsen, ik geloof zes. Er bleek in tweede instantie een meningsverschil binnen dit team omdat sommige van de artsen een ontsteking vermoedden, geen tumor. Er is besloten om eerst een soort van anti-ontstekingspillen te slikken. Afgelopen vrijdag was de CT-scan om te kijken of er verschil is opgetreden, vandaag het gesprek met mijn arts. Het antwoord is ‘nee’, enige verschil is dat het vlekje is gegroeid.
Dus, ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat de tumor kan worden bestraald. Dit zal de komende weken plaatsvinden. Het Antoni van Leeuwenhoek neemt contact op met mij om afspraken te maken hieromtrent.