Nederland is een geweldig land om in te wonen, om meerdere redenen. Zo kent de overheid vele regelingen voor de inwoners, faciliterend en/ of ondersteunend, bevorderend of temperend.
De (lokale) overheid speelt ook een rol aangaande de woningmarkt. Hier tref ik een onvolkomenheid, of eigenlijk meerdere. Het betreft de urgentieverklaring voor woningzoekenden, in het bijzonder die van het startend gezin zonder zelfstandige woonruimte. Ik benader het theoretisch, hanteer slechts bepaalde grondslagen, of principes.
Te Amsterdam kan een inwoner in aanmerking komen voor een urgentieverklaring als woningzoekende wanneer er sprake is van een ernstig medisch of een sociaal probleem. Deze informatie haal ik van deze websites: Wegwijzer urgentieverklaring woning; gemeente Amsterdam en Voorrang voor een sociale huurwoning in noodsituaties; gemeente Amsterdam.
Een startend gezin zonder zelfstandige woonruimte komt niet in aanmerking voor een urgentieverklaring omdat de situatie een eigen (’te respecteren’) keuze betreft van de ouder(s). Dit is het onderwerp van dit schrijven. Hier spelen mijns inziens twee zaken tegelijk. Het krijgen van een kind wordt gelijkgesteld aan andere omstandigheden. Volgens mij valt hier het één en ander tegen in te brengen, maar het lukt mij niet dit goed te verwoorden.
Zwanger raken gelijkstellen aan andere omstandigheden is één, maar hier speelt meer. Want de gemeente heeft ook een verantwoordelijkheid, waaraan voorbij wordt gegaan. Het tekort aan woningen wordt hier volledig ten laste van de aanvrager gelegd, maar het aandeel van de gemeente wordt niet meegewogen. Politiek is de afweging der belangen; de krapte op de woningmarkt is een politieke keuze, waarvan het gevolg hier ten laste gaat van de aanvrager van een urgentieverklaring. Dat de politieke keuze eigenlijk bepalend is, speelt geen rol, terwijl dit dus leidend is. Het is bijna onheus, of oneigenlijk, hoe de gemeente hierin staat.
Kortweg, het gelijkstellen van zwanger worden aan andere omstandigheden zint mij niet, maar waarom kan ik niet goed verwoorden. Het komt vreemd op mij over, volgens mij valt er het één en ander tegen in te brengen. Vervolgens wordt het tekort aan woningen eigenlijk ten laste gelegd van de aanvrager, waarmee voorbij wordt gegaan aan het aandeel dat de gemeente heeft in het tekort aan woningen: de afweging der belangen.
Voorgaande afwijzingsgrond voorzie ik van commentaar, wat eigenlijk een principiële kwestie is, waar pragmatisme leidend is. Hier ga ik niet te zwaar aanzetten, het is niet heel zwaarwegend. Niet zwaarwegend, omdat enkelvoudige feiten niet bestaan. De gemeente tracht mensen bij te staan, ook, kortweg, jonge moeders. De rol van de gemeente houdt hier niet op, er speelt veel meer. Dat siert de gemeente ten zeerste.
Maar mijn andere bezwaar tegen afwijzingsgronden die worden gehanteerd, acht ik wel zwaarwegend. Het betreft hetgeen niet speelt, niet van afweging is maar wel zou moeten wezen. Nogmaals, redenen om voor een urgentieverklaring in aanmerking te komen zijn medisch of sociaal van aard. Maar, dit betreft de situatie waar de aanvrager in verkeert. Een startend gezin kent een belanghebbende, of meerdere, wiens medische of sociale omstandigheid niet wordt meegewogen: de baby, of in het geval van een tweeling de baby’s.
Het niet hebben van een zelfstandige woning is ook van invloed op de pasgeborene(n). De ontwikkeling van de baby(‘s) kan in het geding zijn. Dit is medisch van aard, maar wordt niet meegewogen bij de beoordeling van de aanvraag van een urgentieverklaring. De kans is groot dat er spanningen zijn in het startend gezin wegens het ontbreken van een zelfstandige woning. Deze spanningen hebben z’n weerslag op de baby(‘s), in het bijzonder op de ontwikkeling wat zelfs van grote invloed kan wezen op het vervolg van het leven van de pasgeborene(n). Wat begint als medisch van aard, kan op later moment sociaal zijn, eventueel zelfs maatschappelijk.
Ik sta er theoretisch in, maar zeker m’n laatstgenoemde overweging, dat de pasgeborene(n) ook belanghebbende is maar dat dit niet wordt meegewogen bij het beoordelen van de aanvraag om een urgentieverklaring als woningzoekende, acht ik zwaarwegend. Heden ten dage is meer inzicht verkregen in de ontwikkeling van kinderen, of baby(‘s). De omstandigheden waarin het kind verkeert kunnen van invloed wezen op het vervolg van het leven van dat kind. Misschien zou dit wel als enige afwegingsgrond in aanmerking kunnen komen, in plaats van de gronden die momenteel door de gemeente worden gehanteerd. Omdat het medisch van aard is, alsook sociaal.